Vrijdag was onze laatste dag als "cha Margaux" en "cha Valerie". Dat deze dag heel emotioneel ging zijn wisten we alle twee. Het was een van de leukste maar ook triestigste dagen op ABC & Rice. Tammy vroeg of we iets speciaal wouden doen voor onze laatste dag. Elk jaar organiseren ze een funday en het leek ons wel leuk als wij de leiding namen voor deze dag. We verdeelden de kinderen in groepen en alle leerkrachten hadden een activiteit voorzien. Om de 20 minuten schoven de groepen door zodat iedereen op het einde van de dag alle activiteiten had kunnen doen.
Wij namen donderdagnamiddag vrij om 200 pannenkoeken te maken die we vrijdag uitdeelden. Het was een hete namiddag maar de blije gezichtjes maakten dit meer dan goed. Het was een onvergetelijke dag, zowel voor de kinderen als voor ons. We waren aangenaam verrast door wat de leerkrachten allemaal voorzien hadden. Zonder hun hulp was deze dag niet zo vlot verlopen. Foto's van deze fijne activiteiten kan je terugvinden bij het onderdeeltje foto's. Maar dan kwam het afscheid... Omdat de kinderen maar een halve dag naar school komen moesten we om 11uur al afscheid nemen van de ochtendklassen. Elke keer als er vrijwilligers vertrekken maken de kinderen een grote kring en zingen ze 3 liedjes: Yellow van Coldplay, You say goodby en het ABC-lied. Dit zorgde voor de nodige tranen. Een van de activiteiten was tekeningen maken voor ons. Die gaven ze, samen met een hele dikke knuffel, na het zingen aan ons. Het was hartverscheurend om afscheid te nemen, zeker van onze badgers. In de namiddag namen we op dezelfde manier afscheid van de namiddagklassen en moesten we ook tegen de leerkrachten vaarwel zeggen. We werden overladen met cadeautjes, dat hadden we niet verwacht! Er zijn veel tranen gevloeid. Het waren tranen van geluk omdat we zo dankbaar zijn dat we deze kans hebben gekregen en anderzijds waren het tranen van verdriet omdat we het zo jammer vinden dat we moeten vertrekken. Als we iets geleerd hebben van de Aziatische cultuur is het dat dankbaarheid de sleutel tot geluk is. ABC's krijgt voor altijd een plaatsje in ons hart. xxx Margaux en Valerie
0 Reacties
Dat we hier af en toe een traantje gingen laten was wel te voorspellen...
Vandaag kwam er een mevrouw met haar zoontje van een jaar of acht op intakegesprek. Je kan een intakegesprek vergelijken met een kennismakingsgesprek als een ouder zijn kind wil inschrijven op je school. We konden met een half oor horen wat er allemaal werd gezegd. Zo hoorde we dat de jongen geen ontbijt had gehad, en het werd steeds erger. Het was duidelijk dat dit een moeilijk gesprek was. Toen de mevrouw even naar buiten ging trommelde Tammy meteen iedereen op. Ze vertelde ons dat de vrouw en haar zoontje al 3 jaar op straat woonden, en leefden van afvalresten. Ze hadden letterlijk niets... We waren even helemaal de kluts kwijt. Tammy heeft een hart van goud en kon dit niet zomaar laten gebeuren. Ze zette iedereen aan het werk. Wij moesten in alle gedoneerde kleren zoeken naar kleren die zouden passen voor de mevrouw, de jongen kreeg nieuwe kleren, Ally ging in de kasten op zoek naar toiletgerei (zeep, tandenborstels,...), in de keuken werd gezocht naar potten en pannen die niet meer gebruikt werden, En Makkara, die ging op huizenjacht. Nog geen uur later was alles geregeld. Makara had een klein appartementje gevonden waar de vrouw kon verblijven. Hoe ze de eerste maanden haar huur zou betalen wisten we eerst niet. Wellicht zou ABC's dit betalen voor haar, tot een van de nieuwe vrijwilligsters voorstelde dat zij de huur voor het komende jaar zou betalen, een prachtig gebaar! De mevrouw kreeg een zak vol met kleren, een tas met toiletgerei en heel wat huishoudelijke spullen mee. Gepakt en gezakt vertrok ze samen met 2 vrijwilligers en Makara naar haar nieuw appartementje. De dankbaarheid van deze mevrouw zullen we nooit vergeten. Ze was zelf ook heel emotioneel en was ons zo dankbaar. Ik denk dat ze dit nooit had durven dromen. Op een goede 2 uur had ze ineens een huis, een school voor haar zoontje en een job. (Ze mocht namelijk beginnen werken op ABC's, in de keuken en om te poetsen.) Toen de mevrouw afscheid nam en ons nog een laatste keer bedankte sprongen de tranen in onze ogen. De harde realiteit werd ons even te veel. We hadden zo een dubbel gevoel. We waren blij dat ze eindelijk kon bouwen aan haar toekomst maar waren erg onder de indruk van haar verleden. Na dit is onze bewondering voor Tammy weer toegenomen. Haar reactie op de hele situatie was echt immens straf. Ze reageerde zo dapper. Ze zei meteen tegen de vrouw dat de toekomst beter zou zijn en dat ze haar ging helpen. Dat ze een ondernemende vrouw is wisten we al maar ze reageerde zo sterk en hoopvol. Tammy is een vrouw waar wij allemaal nog zo veel van kunnen leren. Een madam uit de duizend. Dit verhaal zullen we nooit vergeten. Als je nu dacht dat de rollercoaster gedaan was, denk dan maar snel iets anders. Vandaag namen we ook afscheid van 2 vrijwilligers, Jonah en Josh. Josh is hier kind aan huis. Hij heeft met zijn ouders in Cambodja gewoond en verloor zijn hart in ABC's op 15-jarige leeftijd. Bijna elk jaar keerde hij terug om een aantal weken, of in dit geval maanden, op school te helpen. Jonah is een vriend van Josh. Hij kwam deze keer mee om van Cambodja te proeven, of zeg maar te eten. Ze bleven hier maar liefst voor vijf maanden en hebben heel mooi werk geleverd. Toen wij toekwamen waren zij hier al een goede 2 maand aan de slag en vandaag keerden ze terug. Ze starten binnenkort aan een nieuw hoofdstuk, beiden aan een andere universiteit. Het was een plezier om met deze mannen drie maanden opgescheept te zitten en het afscheid was dan ook zeer pijnlijk. Ondertussen weten we ook al dat Valerie een ramp is in afscheid nemen, eens de tranen beginnen rollen zijn ze heel moeilijk te stoppen. Gelukkig heeft ze haar lieve roomie (aka Margaux) en Ayla om haar op te beuren! Het was dus een heel emotionele dag met heel uiterste gevoelens. Gelukkig zijn we hier omringd door heel lieve mensen en kunnen we allemaal bij elkaar terecht. Deze maandag kregen we de taak van de directie om met de hele school 100 vriendschapsbandjes te maken. Een aantal mensen hadden een grote donatie gedaan van rijst en kregen in ruil 100 vriendschapsbandjes gemaakt door de leerlingen. We vlogen erin en leerden eerst alle vrijwilligers hoe je vriendschapsbandjes moest maken. De volgende dag gingen we rond in al de klassen en leerden we aan de leerlingen hoe je dit moest maken. De leerlingen waren zeer enthousiast en met hun geduld kwamen er een aantal prachtexemplaren uit. De hele dag hebben we doorgewerkt om de 100 bandjes klaar te krijgen. Het is ons uiteindelijk gelukt en de kinderen waren blij dat ze dit geleerd hebben. Bij de foto’s zie je een aantal leerlingen aan het werk!
Dag iedereen
Onze voorlaatste week is begonnen. Vandaag was het een grote dag! Het was riceday. De vorige riceday hadden we gemist door ons onverwachts avontuur in Bangkok. We keken dus heel hard uit naar deze dag. Zoals we al vertelden in ons filmpje krijgen de kinderen rijst mee naar huis. Hoe meer ze naar school komen, hoe meer rijst ze mee krijgen . Het meeste dat ze kunnen meekrijgen is 8 kilogram. Daar kan een gezin een maand van eten. Op het einde van elke maand krijgen de kinderen dus een zak rijst mee naar huis. Deze zakken moeten natuurlijk ook gevuld worden en dat gebeurde vandaag. Wij kregen dus de job om zo een 200 zakken rijst te vullen. Het was fijn dat we heel wat zakken tot 8 kilogram mochten vullen. Deze maand werd de rijst gedoneerd door een familie uit Frankrijk. Vandaag bezochten ze de school. Je kan hen op de foto de zakken rijst zien vullen. ABC's is hen heel dankbaar! De voorbije week gingen Valerie en ik er even tussenuit en scheidden onze wegen voor even. Samen met mijn mama en tante deed ik een rondreis door het prachtige Cambodja. We vertrokken in Siem Reap.
Siem Reap is de stad waar ik de voorbije twee maanden verbleef. De eerste dag nam ik mijn familie mee naar de school waar ik lesgeef. We wandelden wat door de straten van het centrum en ’s avonds aten we in een restaurant met een typische Cambodjaanse keuken. De eerste dag was nog rustig, maar daarna vlogen we erin. Dag 2: We bezochten onze eerste tempel Banteay Srei of ook Pink Temple. Door zijn roze schijn heeft hij deze bijnaam gekregen. Dit was een kleine tempel met heel fijne reliëfs. Na het bezoek aan de tempel trokken we de jungle in. We gingen naar de bedding van een bergrivier waar in het regenseizoen het heilige water door stroomt. Daarvoor moesten we een uur door de jungle wandelen, helemaal naar de top van de berg. In de stenen van de rivierbedding waren allerlei religieuze symbolen terug te vinden. Als het water in het regenseizoen over de stenen vloeit, wordt het water heilig. De mensen geloven dat dit water wonderen kan verrichten. Nadat we even konden uitrusten, keerden we op onze stappen terug. Dag 3: Die dag moesten we erg vroeg uit de veren. We vertrokken om 5 uur naar Angkor Wat. Het grootste en best bewaarde tempelcomplex van Cambodja. We waren net op tijd om de zonsopgang te zien. Aansluitend bezochten we de tempel. Deze tempel is 65 meter hoog, maar onder de tempel zit een grote zandberg. Deze kunstmatige berg werd gemaakt met de grond die uit de omwalling kwam. Dit maakte het makkelijker om de tempel met verschillende terrassen te bouwen. Deze tempel staat daar niet alleen, hij is omgeven door verschillende andere en kleinere exemplaren. Ze zijn gewijd aan verschillende goden. We bezochten nog drie andere. Eén van deze tempels was wel heel speciaal. Doorheen de tijd geraakten de tempels buiten gebruik waardoor ze overwoekerd werden door de natuur en er ook bomen begonnen groeien op en rond de tempels. Deze zijn gebouwd uit zandsteen en lavasteen. Deze stenen nemen heel veel water op. Als er dan een zaadje op de stenen komt de liggen, dan kan er gemakkelijk een boom uit groeien. Zo krijg je zeer spectaculaire beelden. Zelfs Hollywood films werden hier opgenomen wegens het fantastische decor. Dag 4: Die dag vertrokken we richting het Tonlé Sap meer. Het grootste meer van Zuidoost-Azië. Het meer is gekend voor zijn drijvende dorpen en paaldorpen. Rond het meer staan honderden huizen op stelten. De inwoners leven op, rond en met het water. Wij waren er in het droog seizoen waardoor de constructies onder de huizen heel goed zichtbaar waren. De huizen staan tot 10 meter boven de grond op houten palen. Als het regenseizoen start, stijgt het water tot aan de huizen en lijkt het alsof deze drijven op het water. Op het meer zelf leven er ook mensen. Deze hebben hun huizen gebouwd op tonnen. Ze drijven het hele jaar door op het water en leven van de visvangst. Na een boottocht op het meer konden we binnen in één van de huizen en aten we bij een lokale familie in Kompong Khleang. Na een wandeling door het dorpje keerden we terug naar Siem Reap met een tussenstop bij het tempelcomplex Ben Mealea, ook deels overgroeid en ingenomen door enkele stevige bomen die met hun luchtwortels sommige tempeldelen stevig in hun greep lijken te hebben. Tenslotte rondden we onze dag af bij een grote maar lokale markt in Siem Reap, een plek waar je geen toeristen zag lopen maar waar de lokale bevolking eten, kleren, juwelen, wasproducten kopen. Het was er erg druk zelfs net voor sluitingsuur! Dag 5: Die dag vertrokken we uit Siem Reap richting Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja samen met onze gids in ons witte busje dat er steeds roder ging uitzien door de vele rode zandwegen. Onderweg stopten we om aan één van de vele kraampjes langs de weg een lokale snack te kopen: bamboestokken met daarin rijst met palmsuiker en bonen. Lijkt een beetje een rijstpap. Onderweg passeerden we enkele dorpjes waar de inwoners de rijst droogden op matten op de weg. Dan stopten we bij één van de oudste tempelcomplexen gebouwd in de 7de eeuw. Het was fantastisch en zonder andere toeristen, maar we moesten wel goed opletten omdat er nog steeds landmijnen zijn in dat gebied. Na de tempel kwamen we bij een al even oude brug om daarna te stoppen bij een klein marktje waar ze gefrituurde spinnen, schorpioenen, slangetjes en sprinkhanen verkochten. Afschuwelijk! De verkoopsters bewaren de levende exemplaren in emmers. Mama hield er ééntje op haar hand maar ik? Ik heb die mooi ontweken. Regelmatig kwamen we ook langs fruitkraampjes, waar je een vers gesneden ananas of mango kon kopen om dan onderweg op te eten. Veel lekkerder dan een spinnenpoot! Uiteindelijk kwamen we aan in Phnom Penh en rustten we uit in het hotel. Dag 6: De eerste dag in de hoofdstad hadden we een drukke planning. We begonnen met het koninklijk paleis. Een prachtig gebouw met een nog mooiere tuin. De tuin staat vol bloemen die heel veel symboliek met zich meedragen. Ook staat er een beeld van Napoleon op zijn paard. Dit komt omdat Cambodja 90 jaar onder leiding stond van de Fransen. Het beeld is wel wat aangepast, het hoofd van Napoleon werd vervangen door dat van de vorige koning. Wat een grappig zicht! Daarna bezochten we de killing fields, massagraven van de Rode Khmer. We werden er even stil van. In het midden staat een gebouw ter nagedachtenis van alle slachtoffers waarin verschillende schedels gerangschikt zijn van jong naar oud. Op de schedels zijn er gekleurde bolletjes terug te vinden. Deze tonen op welke manier de slachtoffers om het leven gebracht zijn. Na dit bezoek gingen we naar een tweede belangrijke plaats: prison 21. Dit is een oude lagere school die de rode Khmer had ingepalmd als gevangenis. Hier werden de mensen ondervraagd, gefolterd en gevangen gehouden tot ze werden vervoerd naar de killing fields waar ze meteen werden gedood. Niet met geweren, maar met houten stokken waarmee ze de schedel doorboorden of de getande en vlijmscherpe kant van een palmblad waarmee ze de keel oversneden…. Het was een tweede erg pakkend bezoek want de gruwel was groot. Als afsluiter van de dag bezochten we een grote markt in het centrum in een gebouw in Art Deco stijl van de hand van een Franse architect. De markt zelf was alweer typisch Cambodjaans waar je gewoon alles kan vinden! We eindigden de dag in een pagode die gebouwd was op een rond punt. Een groot religieus gebouw waar vele gelovige Cambodjanen naartoe komen om te bidden. We zagen verschillende rituelen. Het was een heel speciale dag, maar we hebben ervan genoten. Dag 7: Op onze laatste dag namen we de boot naar een eiland Koh Dach dat in de Mekong rivier ligt. We namen een tuktuk en zagen heel veel plantages van verschillende gewassen. We bezochten een boerderij waar zijderupsen gekweekt worden, zijde gewonnen wordt en geweven wordt tot prachtige eindproducten: zijden sjaals in alle mogelijke kleuren en patronen en kleurige stoffen. De rupsen hebben tot 25 dagen nodig om volwassen te worden. Vervolgens duurt het 1 dag om een cocon te maken. Deze cocon bestaat uit twee laagjes. De buitenkant is eerder ruw, witter van kleur en wordt gebruikt om er ruwe en goedkopere zijde van te maken. De binnenkant is zacht, geel en wordt gebruikt om de zachte en duurdere zijde te maken. Na het bezoek aan de boerderij kregen we de kans om heel even een traditioneel trouwfeest te volgen. Een trouwfeest hier is helemaal anders dan bij ons. Er zijn verschillende rituelen aan verbonden. Eén daarvan is het knippen van het haar van beide partners om aan te tonen dat ze samen door het leven willen gaan. Aansluitend gingen we een laatste keer eten in een lokaal restaurantje. Op de terugweg naar de boot bezochten we nog een klooster. We zagen hoe de monniken er leefden. Tenslotte eindigden we onze reis met een bezoekje aan een dansschool. Deze school leert de typische dansen aan de kinderen zodat deze niet verloren gaan. Na de kleine voorstelling mochten we zelf de typische kledij aandoen en konden we meedansen. Ik was kandidaat! Zo zat onze fantastische reis erop! Wil je nog meer zien? Neem dan zeker eens een kijkje bi de foto's! We zijn bijna halverwege en om eerlijk te zijn, we hebben al redelijk wat mensen leren kennen. Daarom dat we jullie vandaag willen voorstellen aan een aantal fantastische mensen!
Eerst en vooral aan drie vrijwilligers die ook op onze school staan. Dit zijn Alyssia, Daniel en Evan. Alyssia en Daniel komen uit Australië. Ze ondersteunen bij de kleuters en hen kennen we al het langst. Ze zijn net afgestudeerd van het middelbaar en nemen een jaartje vrij voor ze aan de universiteit beginnen. Deze twee zijn onze dichtste vrienden. Met hen gaan we steeds op pad en ontdekken we nieuwe plekken in de stad. Evan komt uit Alaska en komt hier elk jaar. Hij ondersteunt bij de oudste klas (12-15 jaar). Aangezien hij hier vaker komt, kent hij de buurt beter dan ons. Hij toont ons de beste restaurant en bars van de stad. Hem kunnen we echt niet missen! Er staan niet alleen vrijwilligers op de school, maar ook Cambodjaanse leerkrachten. Cha Sophea is hier een leerkracht. (‘Cha’ is een afkorting van ‘teacher’.) Ze is 17 jaar en geeft zowel overdag al ’s avonds les. Ze combineert dit met een opleiding om leerkracht te worden. De eerste keer dat we haar zagen lesgeven vielen we van onze stoel. Ze is een fantastisch goede leerkracht en kan heel goed overweg met kinderen. Cha Houna is een tweede ongelofelijk goede leerkracht. Ze is nog maar 25. Ze is de leerkracht die hier al het langste lesgeeft. Het is namelijk niet de gewoonte dat leerkrachten hier lang blijven. Als ze een andere en beter verdiende job aangeboden krijgen, dan vertrekken ze meestal. Cha Houna is gebleven en is een zeer gedreven leerkracht. We hebben samen met haar al een project uitgewerkt dat momenteel aan het lopen is. Het is een fantastische leerkracht waar sommigen in België een voorbeeld aan kunnen nemen. Natuurlijk zijn dat niet de enige mensen die we hier leren kennen. We mogen de mensen die samen met ons hier verblijven niet vergeten. Aangezien wij in een soort hotel zitten komen we heel veel mensen tegen. Zo zijn we al een Vlaams gezin tegengekomen die vier maanden aan het reizen is met hun drie kinderen. De ouders geven dan les aan de kinderen zodat ze niets missen. Een ander gezin uit Denemarken reist voor een jaar. Zelf een middelbare school uit Noorwegen kwam helemaal naar hier voor een studiereis. Er zijn natuurlijk ook mensen die langer blijven. Vanessa is daar één van. Zij is een Australische vrouw die hier een jaar zit. We noemen haar soms onze ‘mama’. Ze is oorspronkelijk leerkracht kleuteronderwijs in Australië maar gaat er voor een jaartje tussenuit. Ze is een geweldig persoon en is altijd klaar om er mee op uit te trekken. Joe is de tweede vrijwilliger die hier voor een langere tijd blijft. Hij is nog maar net toegekomen en blijft maar voor een paar maanden. Hij is vrijwilliger in het landmijnen museum. Hij woont momenteel al drie jaar in Australië, maar is oorspronkelijk van Engeland. We logeren hier al een maand, dus de mensen die hier werken leren we ook kennen. Zo hebben we Voleak. Zij is de baas en leidt alles in goede banen. Zelf staat ze altijd open voor een feestje! Je moet maar het woord ‘pub’ laten vallen en ze staat al klaar om te vertrekken. Natuurlijk staat ze er niet alleen voor! Samen met heel wat andere mensen loopt alles hier op wieltjes. Rasy en Chantrea zijn daar twee van. Rasy is een grappenmaker en elke zondag staat hij op het voetbalveld. Chantrea is de nicht van Voleak. Terwijl ze werkt studeert ze aan de universiteit. Haar lessen vallen altijd ’s avonds en in het weekend. Zo kan ze de hele dag werken, om dan ’s avonds nog naar school te gaan. En we zijn nog niet rond! Toen Valerie en ik hier toekwamen, was er hier al een Belgisch meisje, Ayla. Ze is ouder dan ons, maar het klikte direct. We zijn zo gewoon aan ons groepje van drie, dat we haar bijna vergeten voorstellen waren. Ze is een van ons en is altijd klaar om een stapje in de wereld te zetten. Ze doet haar stage op dezelfde school. Zij heeft als opdracht gekregen om een voedselbank op te richten. Dat duurt wel langer dan onze stage en zij blijft dan ook tot eind juni. Het zal vreemd zijn om haar hier alleen achter te laten. Nu hebben jullie een kleine schets gekregen van onze familie hier! De foto's vinden jullie terug bij het deeltje 'foto'! Twee weken geleden kwamen we tot de vaststelling dat we een verkeerd visum hadden. We hadden een visum dat een maand geldig was en je kan het maar een keer verlengen. Aangezien we hier drie maanden blijven zat er niets anders op dan de grens over te steken en een nieuw visum aan te vragen als we Cambodja terug binnenkwamen. Dat was even slikken!
|
Archieven |